کد مطلب:148585 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:114
دو فراز از خطبه ی دوم امام حسین
امام، سخنرانی دوم كرد در این سخنرانی در حالی كه قرآن به دست داشت و آنرا به سر گذاشته بود مطالبی فرمود، از جمله گفت: «ای مردم! بین من و شما، قرآن و سنت جدم پیامبر صلی الله علیه و آله حاكم باشد...»
سپس فرمود: «شمشیری كه در دستم هست و عمامه و كلاخودی كه بر سر دارم، از رسول خدا صلی الله علیه و آله است...»
دشمن در پاسخ گفت: همه را می دانیم و تو را می شناسیم، امام علیه السلام فرمود: پس چرا به قتل من، تصمیم گرفته اید؟ آنها در پاسخ گفتند: «به خاطر پیروی از امیر، عبیدالله بن زیاد.»
اینجا بود كه وقتی امام علیه السلام دید، موعظه و نصیحت در آن سنگدلان كوردل بی اثر است، فرمود:
«نفرین و مرگ بر شما یا جماعت خونخوار كه مانند گرگ، دهان باز كرده اید، مگر شما نامردهای پست نبودید كه به من نامه نوشتید و استغاثه و التماس كردید تا به سوی شما بیایم، اكنون كه دعوت شما را اجابت كرده و به سوی شما شتافته ام، برخلاف پیمان، شمشیهای خود را از نیام برآورده و به روی من كشیده اید و آتشی را كه می باید برای دشمنان دین خدا برافروزید، برای سوختن ریشه و بنیان پسر پیغمبر صلی الله علیه و آله و نور چشم فاطمه ی زهرا علیهاالسلام برافروخته اید... شما به خاطر زندگی چند روز دنیا و آلوده شدن به حرام و برخلاف رضای خدا، می خواهید خونم را بریزید، بی آنكه كوچكترین گناهی داشته باشم... خاك بر سر شما باد ای نوكران حلقه به گوش و ای مردم یاغی كه در ظاهر متحد و در باطن دلهایتان پراكنده است... لعنت بر شما مردم پیمان شكن...
الا ان الدعی بن الدعی قد ركز بین اثنیتن بین السلة والذلة و هیهات منا الذلة، یأبی الله ذلك لنا و رسوله والمؤمنون و حجور طابت و طهرت و انوف حمیة و نفوس ابیة من ان توءثر طاعة اللئام علی مصارع
الكرام؛ [1] آگاه باشید این ناپاك زاده (ابن زیاد) پسر ناپاك زاده، مرا مجبور كرده است یا ذلت و خواری را اختیار كنم و یا كشته شوم، هیهات (بسیار دور است بر ما) كه زیر بار ذلت برویم، خواری و ذلت از ساحت ما دور است و خدا و رسول و مؤمنان ارجمند و پاك از اینكه ما ذلت را بپذیریم نمی خواهند، پدران ما پاك و پرهیزكار بودند و ما در دامنهای پاك پرورده شده ایم، خاندان ما بالاتر از آنند كه به بردگی و فرومایگی و پستی، تن دردهند. ای مردم! آگاه باشید، من سخنانی را كه باید به شما بگویم گفتم و شما را از عذاب خداوند ترساندم و با اینكه یاران من مرا تنها گذاشتند، با گروه اندك به سوی انبوه جمعیت دشمن رو آوردم.... [2] .
سپس فرمود: «شمشیری كه در دستم هست و عمامه و كلاخودی كه بر سر دارم، از رسول خدا صلی الله علیه و آله است...»
دشمن در پاسخ گفت: همه را می دانیم و تو را می شناسیم، امام علیه السلام فرمود: پس چرا به قتل من، تصمیم گرفته اید؟ آنها در پاسخ گفتند: «به خاطر پیروی از امیر، عبیدالله بن زیاد.»
اینجا بود كه وقتی امام علیه السلام دید، موعظه و نصیحت در آن سنگدلان كوردل بی اثر است، فرمود:
«نفرین و مرگ بر شما یا جماعت خونخوار كه مانند گرگ، دهان باز كرده اید، مگر شما نامردهای پست نبودید كه به من نامه نوشتید و استغاثه و التماس كردید تا به سوی شما بیایم، اكنون كه دعوت شما را اجابت كرده و به سوی شما شتافته ام، برخلاف پیمان، شمشیهای خود را از نیام برآورده و به روی من كشیده اید و آتشی را كه می باید برای دشمنان دین خدا برافروزید، برای سوختن ریشه و بنیان پسر پیغمبر صلی الله علیه و آله و نور چشم فاطمه ی زهرا علیهاالسلام برافروخته اید... شما به خاطر زندگی چند روز دنیا و آلوده شدن به حرام و برخلاف رضای خدا، می خواهید خونم را بریزید، بی آنكه كوچكترین گناهی داشته باشم... خاك بر سر شما باد ای نوكران حلقه به گوش و ای مردم یاغی كه در ظاهر متحد و در باطن دلهایتان پراكنده است... لعنت بر شما مردم پیمان شكن...
الا ان الدعی بن الدعی قد ركز بین اثنیتن بین السلة والذلة و هیهات منا الذلة، یأبی الله ذلك لنا و رسوله والمؤمنون و حجور طابت و طهرت و انوف حمیة و نفوس ابیة من ان توءثر طاعة اللئام علی مصارع
الكرام؛ [1] آگاه باشید این ناپاك زاده (ابن زیاد) پسر ناپاك زاده، مرا مجبور كرده است یا ذلت و خواری را اختیار كنم و یا كشته شوم، هیهات (بسیار دور است بر ما) كه زیر بار ذلت برویم، خواری و ذلت از ساحت ما دور است و خدا و رسول و مؤمنان ارجمند و پاك از اینكه ما ذلت را بپذیریم نمی خواهند، پدران ما پاك و پرهیزكار بودند و ما در دامنهای پاك پرورده شده ایم، خاندان ما بالاتر از آنند كه به بردگی و فرومایگی و پستی، تن دردهند. ای مردم! آگاه باشید، من سخنانی را كه باید به شما بگویم گفتم و شما را از عذاب خداوند ترساندم و با اینكه یاران من مرا تنها گذاشتند، با گروه اندك به سوی انبوه جمعیت دشمن رو آوردم.... [2] .
[1] اين عبارت از نظر الفاظ در بعضي از مقاتل، به طور ديگرنقل شده است و در آخر گفتار آمده: والموت تحت ظلال السيوف احب الي من الذلة والبيعة لانن زياد و يزيد بن معاوية (منهاج الدموع، ص 301).
[2] مقتل خوارزمي، ج 2، ص 7 و 8.